Ze vertelt dat ze door haar zus bij mij was gekomen en gaat verder over haar thuissituatie, nare relatie gehad, de scheiding, de kinderen die uit huis geplaatst zijn. Wat mij opvalt is haar monotone stem. Hoe heftig de gebeurtenis ook geweest is, ze vertelt er zonder blikken en blozen over. Mijn alarmbellen beginnen te rinkelen, net zoals het eerdere bezoek in mijn praktijk voor lichaamsgerichte coaching.
Hier is iemand al een tijd aan het overleven en niet zo’n beetje ook.
“Jij hebt mij getriggerd” zegt ze. Ik besefte dat ik al jaren een muur om mij heen heb en zo wil ik niet meer verder leven. Ik wil ook een leuk leven, maar ja…. Hoe?
Haar uitdrukking gaat weer naar een neutrale stand, een stand ‘niemand maakt mij wat en wat heeft het voor zin.’
Tijdens een kop thee en kennismaking met Ghita, de paardencoach waar ik voor de sessie cranio & paard mee samenwerk, gaan we de wei in. Ik zet de behandeltafel neer en Ghita tuned samen met paard Quitano in op onze cranio-sessie.
Quitano loopt op deze vrouw af en maakt contact, diep contact wat haar recht in haar ziel raakt. Tranen volgen met daarna een schrikbeweging. Zo lang geleden dat iemand haar zo snel ziet en contact zoekt, dat raakt een gevoelig punt.
Als zij er klaar voor is, nodig ik haar uit om in de wei op de behandeltafel te komen liggen en geef ik een cranio-sessie met aan mijn zijde het paard Quitano, dat aangeeft waar de pijnpunten liggen, processen uit het onderbewuste naar boven haalt en helpt om van overlevenstand naar leefstand te komen.
Anderhalf uur later staat ze weer met eigen voeten op de grond. Bijkomen van alles wat er gebeurd is.
De volgende dag krijg ik een berichtje: “ik weet niet wat het paard nou gedaan heeft, maar er is zoveel veranderd. Ik kon dingen aangeven, overleggen en nog veel meer.’
Tien dagen later zie ik haar in de praktijk. Ze komt aanlopen met een glimlach op het gezicht.
“Ik snap nog steeds niet wat jij nou doet, maar vind het wel byzonder.”
