Net 9 jaar zit hij samen met zijn moeder in mijn praktijk. Ik vraag hoe het is om hier te zijn en hij antwoordt dat het wel goed voelt hier. Dan besluit ik om maar direkt tot the point te komen : “Goh jongen, wat jij meegemaakt hebt is wel heel erg pittig.” Ik zie tranen achter zijn ogen en hij knikt Ja.
“Toen was je nog 8 en dat hoort een jongen van 8 eigenlijk helemaal niet mee te maken.” Zijn hoofd schudt bevestigend een Nee.
Wat bedoeld was als een gezellig gezinsuitje is uitgelopen op een zeer heftig ongeluk van moeder, een trauma voor het gezin met godzijdank een goede afloop. En deze knul heeft alles gezien, alles geregistreerd.
Zijn hoofd ziet en snapt dat zijn moeder oké is, maar zijn lijf staat nog in de volle overlevingsstand.
En dat is een hele zware taak als je net 9 bent. Denken dat je nog steeds op je moeder moet letten of het wel goed met haar gaat.
Ik nodig hem en zijn moeder samen uit op de behandeltafel, zittend, dicht tegen elkaar aan. Mijn handen komen uit bij zijn bijnieren die nog strak staan van de adrenaline aanmaak. We praten samen over het ongeluk en reconstrueren met er gebeurd is en hoe ongelooflijk knap hij en zijn lijf gereageerd hebben. Er komen tranen en de energie voelt zwaar.
Ik benoem nogmaals dat hij een geweldige redder was en dat zijn lijf nog steeds denkt een redder te moeten zijn. Ik leg uit dat hij de baas is over zijn lichaam, de manager en stel voor dat de manager, de redder mag ontslaan en vraag hoe dat is. “Dat lijkt me heel fijn”, antwoordt hij. Ik moedig aan om het te doen, de redder heeft het goed gedaan en wordt nu ontslagen uit deze rol.
Een enorme ontlading volgt, veel verdriet, tranen, diepe ademhaling en daarna zo’n opluchting. De energie stroomt, ontlaadt en mag weg.
Wat een kracht kwam er vrij en wat een ruimte ontstaat er.
Klaar met de redder en terug naar de rol als zoon van zijn moeder. Moeder bevestigt nog een keer dat zij voor hem zal zorgen en niet meer andersom.
Wat er volgt is rust. Hij klimt van de tafel af en gaat zitten op een stoel.
Een prachtig kind, ogen moe maar met opgeluchte blik, 9 jaar en wat een wijsheid.
“Toen was je nog 8 en dat hoort een jongen van 8 eigenlijk helemaal niet mee te maken.” Zijn hoofd schudt bevestigend een Nee.
Wat bedoeld was als een gezellig gezinsuitje is uitgelopen op een zeer heftig ongeluk van moeder, een trauma voor het gezin met godzijdank een goede afloop. En deze knul heeft alles gezien, alles geregistreerd.
Zijn hoofd ziet en snapt dat zijn moeder oké is, maar zijn lijf staat nog in de volle overlevingsstand.
En dat is een hele zware taak als je net 9 bent. Denken dat je nog steeds op je moeder moet letten of het wel goed met haar gaat.
Ik nodig hem en zijn moeder samen uit op de behandeltafel, zittend, dicht tegen elkaar aan. Mijn handen komen uit bij zijn bijnieren die nog strak staan van de adrenaline aanmaak. We praten samen over het ongeluk en reconstrueren met er gebeurd is en hoe ongelooflijk knap hij en zijn lijf gereageerd hebben. Er komen tranen en de energie voelt zwaar.
Ik benoem nogmaals dat hij een geweldige redder was en dat zijn lijf nog steeds denkt een redder te moeten zijn. Ik leg uit dat hij de baas is over zijn lichaam, de manager en stel voor dat de manager, de redder mag ontslaan en vraag hoe dat is. “Dat lijkt me heel fijn”, antwoordt hij. Ik moedig aan om het te doen, de redder heeft het goed gedaan en wordt nu ontslagen uit deze rol.
Een enorme ontlading volgt, veel verdriet, tranen, diepe ademhaling en daarna zo’n opluchting. De energie stroomt, ontlaadt en mag weg.
Wat een kracht kwam er vrij en wat een ruimte ontstaat er.
Klaar met de redder en terug naar de rol als zoon van zijn moeder. Moeder bevestigt nog een keer dat zij voor hem zal zorgen en niet meer andersom.
Wat er volgt is rust. Hij klimt van de tafel af en gaat zitten op een stoel.
Een prachtig kind, ogen moe maar met opgeluchte blik, 9 jaar en wat een wijsheid.
